دنیاپرستی از منظر نهج البلاغه

آنچه امروزه انسان را از مسیر پرفراز و نشیب زندگانی نجات میدهد حلقه ی اتصال بین قرآن واهل بیت(ع)است. لذا هدف این مقاله این است تا از منظر نهج البلاغه به بررسی دنیاپرستی که یکی ازموانعی است که در اجتماع وجود دارد و به عنوان آفت و آسیب جامعه شناخته شده است، بپردازیم. اینمقاله به شیوه ی تحلیل محتوا انجام گرفته است و در انتها با توجه به مطالعه صورت پذیرفته میتواننتیجه گیری نمود که دنیا منزلگاهی است برای کوچ کردن، نه منزلی برای همیشه ماندن. حضرت علی(ع) انسانها را به پرهیز دادن از دنیاپرستی هشدار دادهاند و دنیا را محل عبرت گرفتن معرفی نموده اندو دنیا را خورنده ای دانسته اند که سیری ندارد و نوشنده ای که سیراب نمیشود. بنابراین باید بینشخویش را نسبت به دنیا تصحیح کنیم

کلیدواژه ها:

جامعه شناسی ، آسیب اجتماعی ، دنیا پرستی ، نهج البلاغه