زمان و مکان انعقاد عقد غیر حضوری در حقوق ایران با مطالعه تطبیقی

یکی از مباحث اصلی مربوط به عقود، تشخیص زمان و مکان انعقاد آنها در عقود غیر حضوری می باشد که از جهات مختلف از جمله تعیین زمان ایجاد آثار حقوقی قرارداد، دارای اهلیت می باشد. در قانون مدنی ایران، حکم صریحی در این زمینه وجود ندارد و به همین جهت بین حقوقدانان در این باره اختلاف نظر وجود دارد. در سایر نظامهای حقوقی نیز این بحث مطرح شده است و در اکثر این نظامات، قاعده ثابتی در این زمینه وضع نشده است اما گرایش به پذیرش نظریه ارسال قبول می باشد. در برخی کنوانسیون های بین المللی به این موضوع پرداخته شده و نظریه وصول مورد پذیرش قرار گرفته است. به نظر می رسد در حقوق ایران با تصویب قانون تجارت الکترونیک در سال ۱۳۸۲ نظریه وصول قابل قبول باشد. در این مقاله ضمن بررسی موضوع در حقوق ایران، به بررسی آن در برخی نظامات دیگر و مقررات بین المللی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

عقد غیر حضوری ، اعلان قبول ، ارسال قبول ، وصول قبول ، اطلا از قبول