تحلیلی بر مکانیابی و احداث پارکها و فضای سبز در شهرهای میانه اندام (نمونه موردی : میاندوآب)

در بسیاری از شهرهای ایران کاربری های عمومی به دلایلی چون تراکم جمعیت ، عدم انتظام در استقرار و مکان گزینی و عدم توجه به شعاع دسترسی و آستانه های جمعیتی ، قادر به ارائه خدمات مطلوب به شهروندان نمی باشند. در خدمات رسانی شهری تنها افزایش تعداد مراکز خدماتی ، دلیل برخدمات رسانی مناسب نمی باشد ، بلکه آنچه حائز اهمیت است توزیع بهینه این مراکز می باشد . شهر میاندوآب به عنوان یکی از شهرهای میانه اندام در سالهای اخیر تحت تاثیر عوامل متعددی به مسائل و مشکلات فراوانی رو برو شده است . در شهر میاندوآب فقر شدیدی از لحاظ سرانه فضای سبز مشاهده می شود و هر چه بر جمعیت و وسعت شهر افزوده شده از میزان فضای سبز کاسته می شود و از استانداردهای جهانی فاصله می گیرد و این مشکل در اکثر شهرهای ایران به وضوح مشاهده می شود . امروزه بیشتر جمعیت کشورما در شهرها زندگی می کنند و در رشد سریع و بی رویه شهرها و توسعه حومه سازی باعث تخریب فضای سبز و باغات اطراف شهرها گردیده و سبب جایگزینی محیط های روستایی و طبیعت بکر آنها با فضاهای شهری شده است . شهر میاندوآب نیز درگیر چنین معضلی هست لذا توجه به فضای سبز شهری جزء ضرورتهای برنامه ریزی شهری و مدیریت شهری می باشد . در این تحقیق با استفاده از روش اسنادی و میدانی به تحلیل و بررسی فضای سبز و پارکهای شهری میاندوآب پرداخته شده و چگونگی توزیع و پراکندگی این کاربری در سطح شهر مورد مطالعه قرار گرفته و تحلیل داده ها و نتایج حاصله از تحقیق پیشنهاداتی جهت تعیین نواحی محروم در زمینه استفاده از امکانات و تسهیلات عمومی پارکها و متوجه ساختن مسئولین و دست اندرکاران به لزوم توجه به مکانیابی توزیع و پراکندگی مناسب فضای سبز و پارکها در سطح شهر ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

شهرهای میانه اندام ، مکان یابی ، پراکندگی ، فضاهای سبز