بررسی اصول معماری پایدار و تاثیر آن در حفظ حوزه محیط زیست

توسعه ادراک مفهوم پایداری، بیانگر افزایش آگاهی بشر نسبت به مسائل زیست محیطی و مشکلات فرهنگی و اجتماعی- اقتصادی می باشد. افزایش جمعیت و به ویژه تکنولوژی و عدم تناسب آن با محیط زیست موج تغییرات وسیع و بر هم خوردن شرایط طبیعی دربسیاری از نقاط جهان شده است. آثار سوء تکنولوژی مدرن بر روی محیط زیست نوعی آگاهی نو نسبت به مسال زیست محیطی درمردم به وجود آورد. دستیابی به توسعه پایدار مستلزم بهره وری معقول از منابع طبیعی تغییر جهت اساسی در نگرش انسان به طبیعت و تجدید نظر جدی در الگوهای تولید و مصرف است.در امتداد آن می توان چنین گفت که تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود.در حرکت جهانی به سوی توسعه پایدار معماری قطعا یکی از عوام اصلی و راهبردی آن خواهد بودچرا که ساختمان ها اصلی ترین وسیع ترین و ماندگار ترینتغییراتی هستند که انسان در روی کره زمین به وجود آورده است واز آنجا که نقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تأثیر مستقیم خواهد داشت وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده آنان می باشد.آنچه که دراین مقاله مورد توجه قرارگرفته است، رویکرد معماری پایدارنسبت به مسائل محیطی است؛ هرچند که جدا کردن این موضوع ازسایرجنبه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، کاری دشواراست.در مقاله حاضر ابتدا معماری پایدار بر اساس تعاریف ارائه شده سپس به بررسی دقیق اصول آن پرداخته شده است که هدف آن ارائه راهکار های عملی برای ارزیابی پایداری محیطی می باشد. روش این پژوهش مبتنی برمطالعات کتابخانه ای است ورویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده ازاین پژوهش با هدف معماری پایداربه اصلاح رابطه انسان، طبیعت ومعماری می پردازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایداری ، معماری پایدار ، محیط زیست ، طبیعت