تحلیل و بررسی تاثیر بکارگیری الگوهای معماری بومی در خانه سالمندان بر ارتقا حس تعلق به مکان(نمونه موردی خانه سالمندان شیراز)

سالمندی بعنوان مرحله ی سوم عمر است که در دنیای معاصر همگام با پیشرفت های عظیم صنعتی، علم وتکنولوژی، بعنوان جمعیت رو به رشد با نیازهای ویژه محسوب شده است. سالمندی فرایندی عادی، طبیعی و درحال تغییر است که سبب بروز ناتوانایی ها و نیازهای خاص در سالمند میشود. این ناتوانایی ها می تواند به نگرش اعضای خانواده بر سالمندش تاثیر بگذارد و باعث شود وی را به خانه سالمندان بفرستند. دوری از محیط آشنای خانه و حمایت های خانوادگی در کنار ضعف ها و فقدان های دوران پیری، باعث کاهش کیفیت زندگی سالمندان در خانه سالمندان است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر الگوهای معماری بومی بر بهبود کیفیت زندگی سالمندان مقیم خانه سالمندان است. با توجه به تاثیر متقابل انسان بر فضا و فضا بر انسان این مسئله پیش می آید که چگونه در خانه ی سالمندان می توان حس تعلق به مکان را افزایش داد که مزایای آن آرامش، احساس امنیت و برگشت احساسات نابود شده و تغییر تلقی فرد و جامعه از این مکانهاست حس تعلق به مکان که عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط می باشد، نهایتأ منجر به ایجاد محیط های با کیفیت نیز خواهد گردید.ویژگی های کالبدی نظیر(فرم،رنگ،اندازه،شکل،مقیاس و بافت) و عوامل ادراکی-شناختی نقش مهم و موثر در شکل گیری حس تعلق دارد. با استفاده از الگوهای معماری بومی در طراحی خانه سالمندان می توان با خاطره انگیزی به ارتقا حس تعلق به مکان کمک کرد.پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش سالمندان مقیم خانه های سالمندی شیراز است. اطلاعات موردنظر از طریق فرم پرسشنامه با طیف لیکرت جمع آوری گردیده است.همچنین در تحلیل داده ها از آزمون ناپارمتریک کای اسکور استفاده گردید، آماره کای اسکور415 /18 بدست آمد که از لحاظ آماری معنی دار می باشد

کلیدواژه ها:

مکان ، حس تعلق ، معماری بومی ، سالمند