پهنه بندی تناسب زمین برای توسعه فیزیکی شهر اصفهان بر پایه ی فاکتورهای طبیعی با استفاده از مدل فازی

توسعه فیزیکی شهرها فرآیندی پویا و مداوم است و عوامل متعددی در این روند نقش دارند که در این میان اثر پدیده های طبیعی قابل ملاحظه می باشد. در هنگام احداث و توسعه شهرها، باید به دینامیسم محیط طبیعی توجه کافی مبذول داشت. در غیر این صورت رشد ناموزون و مشکلزای فضاهای شهری را شاهد خواهیم بود. هدف اصلی پژوهش حاضر، شناخت عوامل مؤثر در روند توسعه فیزیکی شهر اصفهان و تعیین مناسبترین جهات برای توسعه آتی شهر می باشد. بدین منظور از لایه های ارتفاع، شیب، خاک، ژئولوژی، کاربری ارضی، دما، بارش، فاصله از شهر، فاصله از روستا، فاصله از رود و فاصله از جاده استفاده شده است. معیارهای ذکر شده با توجه به توابع فازی در ArcGIS 10 فازی و سپس عملگر گامای فازی 0/9 روی آن ها اجرا شده است. نقشه نهایی به 5 کلاس تناسب بسیار زیاد، زیاد، متوسط، کم و بسیار کم طبقه بندی گردید و نتایج نشان داد که سطوح با تناسب بسیار زیاد در قسمت های شمال، شرق، غرب و جنوب غرب محدوده به صورت پهنه های پراکنده قرار دارند

کلیدواژه ها:

پهنه بندی ، تناسب زمین ، توسعه فیزیکی ، شهر اصفهان ، مدل فازی