رسانه های جمعی و تولیدات دینی برای کودکان: ارائه رویکردی ارتباطی فرهنگی

تولیدات دینی رسانه های جمعی برای کودکان طی سا لهای اخیر رشد چشمگیری پیدا کرده است.بیان داستان های پیامبران بزرگ و وقایعی از تاریخ اسلام در قالب های هنری جذاب و بهره گیریاز ادبیات نمایشی در مناسبت های مذهبی، نویدبخش موفقیت هایی در این حوزه مغفول ماندهتولیدی است. اما آنچه امروزه باید درباره سیاست گذاری های دینی کشور پرسید، این است کهچرا دست اندرکاران تعلیم و تربیت دینی کودکان، چه در حوزه رسانه های سنتی (مانند خانواده،مساجد، هیئت ها و از این دست) و چه در حوزه رسانه های جدید (مانند کتاب های درسی،مطبوعات و رادیو و تلویزیون)، از سیاست ها و برنامه های یکپارچه و هماهنگی تبعیت نمی کنندکه بر دیدگاه نظری ثابت شده ای در ارتباطات دینی بنیان گذارده شده باشد. این پرسش در واقع،برخاسته از همان تقابل قدیمی مخاطب محوری و رسانه محوری در ارتباطات و شناخت گراییبا سایر رویکردها در روا نشناسی است. نتایج پژوهش میدانی اجرا شده توسط نگارنده در کناردستاوردهای روان شناختی مکتب شناخت گرا در ارتباطات انسانی و دیدگاه های مخاطب محورفرهنگی، به ویژه نظریه دریافت در ارتباطات جمعی، می تواند برخی گره های مشکلات موجوددر پیام سازی های دینی را بگشاید. این مقاله با تأکید بر مکاتب نظری فوق تلاش می کند کهضمن نگاه به وضعیت موجود رسانه های دینی در فرهنگ کودکان و نوجوانان ایرانی، دیدگاهمطلوب را در برنامه سازی دینی برای کودکان معرفی و بر اساس آن، وظایف اساسی رسانه هایجمعی را در این زمینه مطرح کند.

کلیدواژه ها:

دین ، رسانه های جمعی ، روا نشناسی دینی ، فرهنگ ، کودک ، مخاطب شناسی