پیوندهای مفهومی و شالودهیی معماری و موسیقی

برای معماران، هرگز قواعد و قوانینی نوشته نشدهاند که بتوانند همانند موسیقی کلاسیک غرب، معتبر و قابل تعمیم و جاودانه جلوه کنند؛اگر هم تلاشهایی در برخی از مقاطع تاریخ معماری صورت گرفته جز اقداماتی شخصی تلقی نشده و در بهترین موارد به پیدایی پیروانی محدودانجامیده است. نخستین مشکل در راه یک بررسی تحلیلی به منظور بازشناسی تشابه ها و تقارنهایی که می توانند از دو زمینه آفرینش هنری درمعماری و در موسیقی به دست آیند، پدیدار میشود. مشکل دیگر در بررسی این چنین، در ماهیت آن نهفته: کاوش و پژوهش در دو زمینه یا دردو دانش متفاوت، که اولی ذاتاً ملموس و دومی ذاتاً ناملموس است. آفرینش معماری از همان خاستگاهی حرکت می کند و از همان گذرهایی عبورمی کند و به همان سرمنزل هایی می رسد که آفرینش موسیقی نیز مقید به آنها است. هر بار که از معماری گفتگویی در میان است و از تشابه آن واز مشترکات آن با موسیقی، مقدماتی ترین پرسشی که طرح می شود، در زمینه ماهیت ملموس آن است و هر بار که از موسیقی گفت و گویی درمیان است و از تشابه ها و تقارنهای آن با معماری، در بهترین شرایط، از معماری موسیقی سخن گفته می شود و از اینکه آنچه به وسیله اشموسیقی به وجود می آید، مادی و ملموس نیست که بتواند به قیاس و به تطبیق به آنچه که معماری به وسیله اش تحقق می یابد، کشیده شود.موسیقی سازان در جهان خود و معماران در فضای خود می مانند و هر دو، ضمن تعلق به مجموعه مفاهیمی در اصل مشترک، پشت به یکدیگرمی کنند. اولی ها، بار احساسی – عاطفی موسیقی را آخرین پناهگاهی برمی شمرند که خلوص کاربردی هنری و غیر مکلف آفرینش آن را تضمینمی کند و دومی ها، موجودیت کاربردی ملموس و روزمره معماری را به مثابه ظرف و ناقل و اشاعه دهنده پیام ها و مفاهیمی عنوان می کنند کهموسیقی نیز می تواند به آنها توجه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

معماری ، موسیقی ، تشابه ، تقارن