تشریح جایگاه شهرسازی در قانون نظام مهندسی و مبحث دوم مقررات ملی ساختمان

شهرسازی به عنوان یک دانش میان رشته ای دارای قابلیتهای بالایی در عرصه های اجرایی است که م یتوان با مدیریت و هدایت مناسب ساختارهای اجرایی ان و نیز استفاده از توان متخصصان مربوطه در چارچوبی نظام یافته به نتایج مطلوب در جهت پاسخگویی به نیازهای سکونتگاه های انسانی پرداخت. در این میان علیرغم تقدمی که کشورهای توسع یافته به ظهور و رشد آن در عرصه های علمی و اجرایی داشته اند، کشور ما اندک زمانی است که به این مهم پی برده است با این حال باتدوین قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان در نیمه اول دهه هفتاد در کشور و در پی آن تهیه و تدوین مجموعه مباحث و مقررات ملی ساختمان، بر ضرورت توجه به این رشته نیز نیم گاهی شدهاست، هرچند که این مقدار حدقالی نیز در بسیاری از موارد به اجرا در نیامده است در این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیل به تشریح اندکی از جایگاه شهرسازی د ردو سند مذکور پرداخته شدهاست. تحلیلها نشان میدهد علیرغم ذکر بسیاری از موارد مبنی بر ضرورت استفاده از تخصصی شهرسازان در حوزه ی کاری مربوطه و براساس صلاحیتهایشان، عملا چنین جیزی واقع نشده، و دیگر اینکه بسیاری از قابلیتهای اجرایی متخصصان این حوزه جولانگاه دخالت افرادی ناآشنا با ماهیت آن قرار گرفته و مدعیان و وارثان ان در محرومیت صنفی دوری از حقوق خود به سر می برند با این وجود باید به بزاشناسی و تبیین جایگاه شایسته علمی و اجرایی دانش شهرسازی و دفاع از حقق متخصصان این رشته پرداخت.

کلیدواژه ها:

شهرسازی ، قانون نظام مهندسی و کنترل ساختمان ، مقررات ملی ، ساختمان ، شهرسازان محرومیت صنفی