نقش صنعت در باز زنده سازی بافندگی سنتی و پیامدهای اجتماعی-اقتصادی آن در توسعه ی روستاهای محروم

تعامل بین تولیدکنندگان صنایع دستی سنتی و طراحان صنعتی، نقش مؤثری در حفظ و باز زنده سازی صنایع دستی و پایداری اقتصاد محلی و ملی ایفا می کند. هدف از این پژوهش، بررسی ارتباط متقابل تولید کنندگان صنایع دستی سنتی و طراحان صنعتی است. این تعامل به تبادل دانش و افزایش مهارت های جوامع تولید کننده و طراحان منجر می شود که از مهم ترین پیامدهای مثبت آن حفظ صنایع دستی به عنوان میراث فرهنگی و پایداری اقتصادی است. بافندگی افقی و تولید انواع منسوجات سنتی یکی از انواع صنایع دستی است که از پیشینه ای بسیار کهن برخوردار است. این رشته از صنایع دستی به طورمعمول توسط جوامع عشایری و روستایی با استفاده از مواد و ابزار بومی، به منظور مصارف کاربردی و تزئینی انجام می شود. در این پژوهش بر اساس رهیافت باستان مردم شناسی به مطالعه ی موردی روستای نیمه یکجا نشین سرآقاسید در ارتفاعات جنوب غربی ایران و نقش باز زنده سازی بافندگی سنتی در رشد اجتماعی- اقتصادی آن پرداخته شده است. نتایج این مطالعه گویای آن است که پیوند طراحان صنعتی و تولیدکنندگان سنتی می تواند نقش مؤثری در سرعت بخشیدن به توزیع و معرفی صنایع دستی محلی با توسعه ی گردشگری داشته باشد. در این مقاله، به تشریح پیشینه ی بافندگی افقی، ضرورت حفظ و پیامدهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن پرداخته شده است. روش تحقیق در این پژوهش مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی است.

کلیدواژه ها:

صنایع دستی ، طراحان صنعتی ، بافندگی افقی ، پایداری اقتصادی-اجتماعی ، باستان مردم شناسی