پژوهشی پدیدارشناسانه در راستای بازیابی عنصر گمشده تاریخ و فرهنگ (عنصر شهری میدان) و ایجاد تعامل و پیوند فرد و مکان (مطالعه موردی: میدان آزادی و میدان امام حسین)

پدیدارشناسی در واقع تأثیر پدیدارها بر فرد، محیط و رفتار فرد در محیط را مورد بررسی و سنجش قرار می دهد وروشی مناسب برای نفوذ در جهان روزمره است. به بیانی دیگر پدیدارشناسی تجربه آگاهانه را از منظری کهاول شخص تجربه می کند به این معنا که آن تجربه را زیست می کند و انجام می دهد، مورد بررسی قرارمی دهد. این پژوهش نیز سعی بر آن دارد با بررسی مبانی پدیدارشناسی و تعاملات روانی انسان و محیطمانند خاطره جمعی و حس تعلق در بستر عنصر شهری میدان، علل از هم گسیختگی فضایی کالبدی وعملکردی عنصر شهری میدان و زوال هویت ایرانی در این عنصر شهری مورد کاوش قرار دهد؛ تا باشناسایی عوامل دخیل به راه حل های برون رفت از ناهنجاری های ایجاد شده دست یافته و این یافته هادر طراحی های آتی در نظر گرفته شوند، باشد که ایران امروز، هویت و گره گمشده باستانی خویش رابازیابد. این مقاله با رویکرد تحلیلی- تفسیری با مباحثی پیرامون هویت، خاطره، مکان، میدان و تحولاتآن و بررسی نمونه میدان های ایرانی، به نکات و یافته های فوق، دست یافته و نتیجه محتمل این پژوهش،بازگشایی دیده و بصیرت رهگذران و مردمان ایران زمین برای بازیابی و شناخت هویت خویش و ارزش اینعنصر شهری می باشد.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، مکان ، هویت ، خاطره جمعی ، میدان ، حس مکان