بازآفرینی با رویکرد گردشگری در احیای بناهای تاریخی-مطالعه موردی: منطقه 9 شهر اصفهان

بناها و بافتهای تاریخی درعین حال که سند گویای تمدن کهن به شمار می آیند، محلی برای انتقال پیام فرهنگ و تمدن میان نسل قدیم و جدید هستند. مروری بر آثار تاریخی، گویای آن است که همواره حفاظت و مرمت و توسعه بناهای تاریخی در حال انجام بوده ولی شیوه آن در هر دوره متفاوت بوده است. در این مسیر حفاظت و مرمت پس از توجه به کالبد و بناهای منفردامروز به تمامیت بافت از تمام ابعاد توجه نموده و استفاده اقتصادی موثر از این میراث تاریخی و توجه به صنعت گردشگران به منزله فرصتی برای توسعه و رشد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و زیست محیطی ساکنان و مجاوران مناطتاریخی می داند از مهمترین این رویکردها، بازآفرینی است که رویکردی جامع و یکپارچه و دیدی کلی به بافت هدف دارد. منطقه ۹ شهر اصفهان که موضوع این پژوهش است با دارا بودن آثار تاریخی ارزنده ای از جمله منار جنبان و آتشگاه به علت قرار گیری آنها در میان بافت فرسوده از مشکلات چون دید و منظر، نارسایی های مربوط به بافت فرسوده در زمینه تأسیسات و تجهیزات شهری، عدم استحکام ابنیه و ... رنج می برد. لذا در این تحقیق تلاش میگردد تا با محوریت بناهای تاریخی و با رویکرد بازآفرینی به بهسازی محدوده هدف اقدام نمود. این پژوهش از لحاظ هدف جز پژوهشهای کاربردی و از نظر شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای، میدانی، مصاحبه غیر مستقیم و پرسشنامه است. روش تحقیق تکنیک سوآت و QSPM است و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات پرسشنامه از SPSS استفاده گردیده است

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، بازآفرینی ، منطقه 9 شهر ا صفهان