ارتقاء آسایش حرارتی با استفاده از مصادیق معماری پایدار بومی (با نگاهی به نقش شوادان های شهر دزفول و شوشتر)

در جهت محیطی پایدار و مناسب زندگی انسان؛ معماری مناطق گرم و نیمه مرطوب ایران به اصول و روش هایی دست یافته است که نه تنها تخریب و ضایعه ای بر محیط تحمیل نمی کند؛ بلکه فراتر از آن به عنوان عامل کمال بخشیدن به ماده نیز ایفای نقش می کند. بررسی ویژگی های طراحی کالبد معماری این مناطق و مصالح و روش های اجرایی، نشان می دهدکه در طراحی معماری علاوه بر استفاده از پتانسیل های محیط طبیعی، از آلودگی و تخریب محیط زیست نیز جلوگیری به عمل آورده و مصداق بسیار مناسبی از بکارگیری اصول معماری پایدار است. در این میان شوادان به عنوان یکی از الگوها و عناصر معماری بومی در بناهای دزفول بوده و با توجه به شرایط اقلیمی منطقه یکی از الگوهای معماری بومی تاثیر گذار بر ایجاد شرایط آسایی حرارتی بناها می باشد. این پژوهش به بررسی آسایش حرارتی با بهره گیری از الگوی معماری بومی در بناهای گرم و نیمه مرطوب دزفول پرداخته است و درنهایت با استفاده از روش توصیفی_تحلیلی و روش کتابخانه ای ابتدا به معرفی این عنصر معماری بومی و عملکرد اجزاء آن در بناهای دزفول در آسایش حرارتی بناها می پردازد.

کلیدواژه ها:

آسایش حرارتی ، معماری بومی ، شوادان ، دزفول ، شرایط اقلیمی