بررسی نقش عوامل مؤثر بر توزیع تنش در ایمپلنت های دندانی به کمک روش المان محدود

اگرچه کاشت دندان (ایمپلنت) یک حالت بسیار موفق از درمان در نظرگرفته می شود ولی عوامل بسیاری با شکست ایمپلنت های دندانی در ارتباط می باشد. تفاوت های ساختاری بین دندان طبیعی و ایمپلنت نقش مهمی در توزیع تنش در بافت ها و استخوان های مجاور ایمپلنت ایفا می کند. یک عامل کلیدی برای موفقیت یا شکست ایمپلنت دندان ، توزیع بهینه ی تنش در این بافتها و استخوان ها می باشد. در این مقاله اثر طول وگام رزوه های ایمپلنت دندان بر چگونگی توزیع تنش و بیشینه ی تنش ون میزز ، در مجموعه ایمپلنت -اباتمنت، استخوان اسفنجی و استخوان کورتیکال به روش المان محدود مورد مطالعه وبررسی قرارگرفت. مقدار تغییرگام رزوه های ایمپلنت از 0/6 میلیمتر تا 1 میلی متر و طول ایمپلنت از 8/5 میلی متر تا 13 میلی متر در نظرگرفته شد . بیشترین تنش ها در مجموعه ایمپلنت -اباتمنت و سپس استخوان کورتیکال و کمترین تنش ها در استخوان اسفنجی مشاهده شد و طول 13 میلیمتر و گام 0/7 میلی متر به عنوان حالت بهینه انتخاب شد. همچنین در این مقاله نسبت گام به طول بهینه ایمپلنت پیشنهاد شده است.

کلیدواژه ها:

ایمپلنت-اباتمنت ، استخوان اسفنجی ، استخوان کورتیکال ، توزیع تنش ، المان محدود