سیمای «پیر» در دیوان فروغی بسطامی

پیر» یکی از اصطلاحات عرفانی است که از معنای اولیه خود فراتر رفته و به صورت اصطلاحی در ادبیات فارسی استعمال شده است. اصطلاح پیر و ترکیبات آن در اشعار عرفانی به وفور دیده می شود و شاعران بزرگ عارف مسلک در اشعار خود بارها به اهمیت پیر و جایگاه آن در طریقت اشاره کرده اند. فروغی بسطامی یکی از شاعران عرفانی سرای دوره قاجار است که از اصطلاح پیر در کنار دیگر اصطلاحات، برای بیان اندیشه ها و مفاهیم والای عرفانی مورد نظر خود استفاده نموده است. در این پژوهش بر آن شدیم تا با مطالعه و تحلیل اصطلاح «پیر» در دیوان فروغی بسطامی، به ترسیم سیمای پیر از دیدگاه این شاعر بپردازیم. مهمترین دستاوردهای این تحقیق عبارتند از: 1- دست یافتن به سیمای پیر حقیقی از نگاه فروغی؛ 2- جایگاه و اهمیت پیر برای سالکان از دیدگاه این شاعر؛ 3- تعابیر متفاوت فروغی از اصطلاح پیر.

کلیدواژه ها:

پیر ، فروغی بسطامی ، شعر ، ادبیات عرفانی