بررسی سطح پایداری اجتماعی در تکایای سنتی ایران؛ نمونه موردی تکیه بزرگ تجریش تهران

مردم کشور ایران به واسطه ی مسلمان بودنشان و نمود های دین اسلام، از دیرباز همواره ایام مذهبی خود را گرامی می داشتند. ایامی کهگاه اعیاد مذهبی بود و گاه ایام سوگواری نظیر سوگواری امام حسین (ع). دوران صفویه و قاجاریه کم کم فضاهایی در ایران به وجود آمدندکه تکیه نام داشتتند و مردم هم در مراستم عزاداری و هم در اعیاد مذهبی در آن به برگزاری مراستم م تو به خود مبادرر می ورزیدند.فضاهایی که شاید در روزهای دیگری از سال استفاده ی دیگری داشته باشند و در قالب عملکرد دیگری بگنجند. با توجه به این تعریف، دراین مقاله ابتدا با برر سی متون به مفهوم پایداری اجتماعی ر سیده شده است. سپس با تعریف تکایا و همچنین آوردن مثالی بارز از یکی ازمعروف ترین تکایای کشور به نام تکیه بزرگ تجریش به ادامه ی بحث پرداخته شده است. سپس فاکتور ها و شاخص های خرد پایداریاجتماعی در یک فضا که پیشتر استراج شد با ریز فضاها و عناصر کالبدی این تکیه به عنوان نمونه موردی مقایسه می گردد. بنابراین بهدو سوال اصلی پا سخ داده می شود که آیا در تکایای سنتی ایران پایداری اجتماعی وجود دارد و همچنین در صورر مثبت بودن، سطحپایداری اجتماعی در این گونه فضاها چگونه است. دراین پژوهش به این فاکتورها و سوالات رسیدگی می شود.

کلیدواژه ها:

تکایای سنتی ایران ، پایداری ، میزان پایداری اجتماعی ، ایام مذهبی