بررسی نقش شبکه سنتی تقسیم آب زاینده رود در تکوین و توسعه شهر اصفهان با رویکرد توسعه پایدار

شبکه تقسیم آب زایندهرود به دلیل خواستگاه عدالت طلبانهاش جهت توزیع عادلانهی مهمترین منبع ثروت در مرکز فلات ایران )آب( نقش بسزایی در تاریخ اجتماعی، سیاسی و فرهنگی شهر اصفهان داشته است. بازاندیشی در رابطهی نقش این شبکه با تاریخ تکوین و توسعه شهر )کالبدی ودر رابطه با پایداری » گزاویه دوپلانول « اجتماعی( دریچهای به سوی کشف قوانین پنهان پایداری اصفهان است. در این مقاله بر اساس نظریهیتمدن ایرانی و نقش فنآوری تقسیم و توزیع آب، تاریخ تکوین و توسعه شهر اصفهان را به پنج دوره اصلی تقسیم؛ و پس از مفهوم شناسی توسعه نقش شبکه تقسیم آب زاینده رود در راستای توسعه پایدار شهری بررسی شده است. بحران » پاول سلمان « پایدار، با توجه به الگوی شهر پایدار کمبود آب، توسعه صنعتی و شهری بیرویه و متضاد با توان اکولوژیک این شهر، آلودگی هوا، افزایش مهاجرت و عدم توزیع عادلانه ثروت به عنواندستاوردهای توسعهی ناپایدار، مهمترین مواردی هستند که میتوان با بررسی نظام سنتی تقسیم آب زاینده رود به مقابله با آنها پرداخت. در پایان نیز راهکار و سیاست هایی در رابطه با احیای مادی ها در فضای شهری اصفهان با رویکرد توسعه پایدار ارائه گردیده است

کلیدواژه ها:

اصفهان ، شبکه تقسیم آب زایندهرود ، توسعه پایدار ، عدالت