پارادایم های فلسفی در تحلیل خط مشی عمومی: گذار از اثبات گرایی به تفسیرگرایی

خط مشی ها عمومی تجلی اراده حکومت هستند اما نباید خط مشی ها راحقایقی ابدی دانست بلکه آنها فرضیاتی قابل آزمون محسوب می شوند که تا زمانی از اعتبار برخوردارند که خط مشی های بهتر برای اصلاح و جایگزینی آنها وضع گردد. در این راستا تحلیل خط مشی عمومی به منزله ی یکی از شاخه های کاربردی رشته مدیریت دولتی مورد توجه بسیاری ازنظریه پردازان، مراکز آکادمیک و حتی عامه مردم قرار گرفته است. تحلیل خط مشی مشتمل بر به کارگیری روش هایی کمی و کیفی به منظور تعریف مشکل عمومی، شناسایی اثرات آن بر جامعه و ارائه راه حل های بالقوه به منظور رفع این مشکلات است. در این مقاله در یک دسته بندی کلی پارادایم های غالب در تحلیل خط مشی به دو دسته اثبات گرایی و تفسیرگرایی تقسیم و ویژگی های هستی شناسانه، شناخت شناسانه و روش شناسانه آنها مورد بررسی قرار می گیرد. همچنین با بررسی سیر گذار از پارادایم اثباتگرایی به تفسیرگرایی در تحلیل خط مشی بر به این نکته تأکید می شود که به کار گیری روش شناسی های اثبات گرایانه علی رغم تسلط نسبی آنها بر مراکز آکادمیک و مجامع تخصصی تحلیل خط مشی، یگانه رهیافت کاربردی در تحلیل خط مشی نیستند و آشنایی پژوهشگران این حوزه با روش شناسی های تفسیری، نتایج قابل توجهی به همراه خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

تحلیل خط مشی عمومی ، پارادایم ، اثبات گرایی ، تفسیرگرایی