بررسی روایات نفی صفات از ذات الهی و دلالت های آن

برخى از مهم ترین مسائل کلامى و فلسفى در حوزه اسماء و صفات به ماهیت وجودی و تکوینى صفات و رابطه آن با ذات الهى باز مى گردد. این مسائل که گاه ذیل عنوان کلى « توحید صفاتى » دسته بندی مى شوند، در هستى شناسى دینى اهمیت بسیار دارند و به ویژه در برهه ای از تاریخ، مجادلات فراوانى را درباره شرک و توحید در میان اندیشمندان مسلمان برانگیخته اند. این گونه مباحث را در اصطلاح، مباحث وجود شناختى صفاتمى نامند. این نوشتار قصد آن دارد نشان دهد که بررسى روایت های فراوان در این زمینه روشنگر نفى صفات از خداوند بوده، گویای مخلوق بودن اسما و صفات الهى است. به دیگر سخن، «صفت» درباره خداوند به معنای «نشانه» به کار رفته است و موصوف بودن داده، نه چیزی بیش از آن. بنابراین، اسماء و صفات [همگى] مخلوق اند و مقصود از آنها همان «الٰله» تعالى است که اختلاف سزاوار او نیست.

کلیدواژه ها:

وجودشناسى صفات ، کمال توحید ، کمال اخلاص ، نفى صفات ، عینیت صفات با ذات