از شرق شناسی تا مطالعات پسا استعماری رویکردی میان رشته ای

این مقاله ضمن تبیین سیر تحول از رویکرد چند رشته ای در مطالعات شرق شناسی قرن نوزده و نیمه نخست قرن بیستم به رویکرد میان رشته ای در مطالعات پسا استعماری در نیمه دوم قرن بیستم با نگاهی تاریخی و تحلیلی به تشریح مراحل گذار از مطالعات چند فرهنگی به مطالعات میان فرهنگی می پردازد و تحولات روش شناختی از چند رشتگی به سوی میان رشتگی و پیامدهای این تحول در تحلیل های شرق شناسانه محققان و متخصصان دانشگاه غربی و تعامل رشته های مختلف علمی در دوران مطالعات پس استعماری را مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد در پاسخ به این پرسش که چرا شرق شناسی اساسا بر رویکرد چند رشته ای و مطالعات پسا استعماری بر رهیافت میان رشته ای استوار بوده است این مقاله به بررسی عوامل درون زا ناشی از ماهیت تلفیقی و چند گونه شرق شناسی علمی و عوامل برون زا ناشی از تاثیر گذاری قدرتهای استعماری بر مستشرقین غربی برای پژوهش درباره کلیه جنبه های اقتصادی اجتماعی فرهنگی سیاسی تاریخی و ادبی جوامع مشرق زمین می پردازد و با رویکردی تبیینی دلایل اهتمام به رویکرد بینا فرهنگی در مطالعات پسا استعماری را با توجه به تاکید بر انجام تحقیقات میدانی و پیمایشی از رهگذر پیوند معرفتی و روشی بین علوم زیبا شناختی و واژه شناختی مردم شناسی و جامعه شناسی جغرافیا و علوم سیاسی و همکاری میان رشته ای بین شرق شناسان بومی مورد بررسی قرار می دهد

کلیدواژه ها:

شرق شناسی ، مطالعات پسا استعماری ، میان رشتگی ، چند رشتگی ، مطالعات چند فرهنگی ، مطالعات میان فرهنگی ، غیریت سازی