ردپای اکولوژیکی مصرف گازطبیعی و تخریب اراضی جنگلی در استان کردستان

ما امروزه در کشورهای رو به پیشرفت و در حال توسعه شاهد رشد فزاینده ای در توسعه ی شهرها و جمعیت شهرنشینی هستیم و این امر سبب ایجاد یکسری پیامدها و مشکلات شده است، به نحوی که در سال های اخیر مسائلی از قبیل، تخریب محیط زیست و جنگل زدایی و نیز افزایش میزان گازهای گلخانه ای به همراه کاهش ظرفیت زیستی کره زمین به منظور پاسخگویی به نیازهای بشر، به عنوان مهمترین دغدغه های جهانی یاد می شود، در نتیجه این امر موجب توجه جدی برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان به یک مفهوم تحت عنوان توسعه ی پایدار شهری گردید، گام اول به منظور دستیابی به توسعه ی پایدار، داشتن اطلاعات و کسب آگاهی از وضعیت پایدار منطقه است، به منظور اندازه گیری سطح پایداری نیز از روش های کمی و کیفی مختلفی استفاده می شود که از جمله روش های ارائه شده، روش جای پای-اکولوژیک است. روش جای پای اکولوژیک به عنوان یک شاخص پایداری است که در آن میزان مصرف انسان و اثرات ناشی از این مصرف بر محیط زیست مورد ارزیابی واقع می شود، در این پژوهش نیز به بررسی مفهوم جای پای اکولوژیکی و یا به بیانی دیگر به بررسی اثرات و پیامدهای زیست محیطی ناشی از فعالیت های انسانی و مصرف انرژی توسط جامعه بشری پرداخته شده است و در پی پاسخگویی به این سوال است که آیا استان کردستان با توجه به مساحت موجود و با در نظر گرفتن قابلیت ها و پتانسیل های موجود، توان تامین نیازهای اساسی جمعیت موجود را داراست؟ برای این منظور از روش توصیفی_تبیینی و تحلیلی و کمی در انجام پژوهش حاضر استفاده شده است و جامعه ی آماری ما نیز شامل تمامی خانوارهای ساکن در این استان است، یافته های پژوهش نیز نشاندهنده ی جای پای اکولوژیکی این استان در حوزه های میزان مصرف انرژی در زمینه گاز مصرفی و نیز میزان تخریب اراضی جنگلی در این استان است که به صورت سرانه محاسبه شده است. در این مطالعه، به منظور برررسی ردپای اکولوژیکی استان کردستان در زمینه مصرف گاز طبیعی، از داده های مربوط به بازه زمانی 1393_1384 استفاده شده است همچنین در راستای بررسی روند تخریب اراضی جنگلی ما از داده های موجود طی سال های 1393_1381 استفاده کرده ایم، نتایج بیان می کنند که میزان زمین مورد نیاز به منظور جذب دی اکسید کربن، به صورت سرانه در سال 1390 برابر با 5536 مترمربع و برای کل جمعیت موجود در این استان نیز به میزان 826882 هکتار در سال بوده است و در زمینه جنگل و مرتع نیز سرانه جمعیت استان در طی سال 1390 به میزان 0.37 بوده است، در نتیجه لازم است ساکنان این استان الگوهای مصرفی خود را در زمینه مصرف گاز طبیعی تنظیم نمایند و آن را به حداقل ممکن برسانند و در مقابل نیز تلاش بیشتری به منظور حفظ و احیاء اراضی مرتعی و جنگلی داشته باشند.

کلیدواژه ها:

جای پای اکولوژیکی ، ظرفیت برد ، توسعه پایدار ، گاز دی اکسید کربن