بررسی نقش سازگاری اقلیم و مصالح در هویت بخشی به معماری ایرانی

رشد روزافزون جمعیت و توسعه ابنیه در کنار دستاوردهای نوین علمی، امروزه توجه بسیاری را در وجوه مختلف می طلبد، یکی از مهم ترین موارد، بررسی و شناخت عوامل هویت بخش به معماری می باشد. معماری در هر اجتماعی نمایانگر هویت آن منطقه است که در بستر محیط از عوامل خرد و کلان تشکیل می شود. در این راستا هویت بومی را می توان در الگوهایبرخاسته از شرایط فرهنگی،مذهبی و سایر مناسبات اجتماعی دانست، اما آنچه از یاد رفته است هویت برگرفته از تعامل میان اقلیم و معماری می باشد، بخشی از این تعامل در به کارگیری مصالح ساختمانی و تکنولوژی بومی فراهم می شود. آنچه که امروزه به طور خواسته یا ناخواسته معماری بوم ما را تهدید می نماید ، ناسازگاری یکی از اجزای معماری با اقلیم آن یعنی بی توجهی به پتانسیل های ناشی از کاربرد مصالح بومی و مصالح جدید ناهمساز با محیط می باشد که از نتایج آن خلق آثاری است که تعلق به یک منطقه مشخص ندارد، و این گونه سیمای شهرهای جدید با هویتی گمگشته شکل می گیرد . معماری ایرانی در تمام پهنه این سرزمین ، نوعی معماری با هویت به شمار می رود، آثاری که حتی پس از گذشت قرون متمادی همچنان پایدار و جاودانه اند. در این پژوهش سعی بر آن شده است تا با شناخت نقش و جایگاه مصالح بوم آورد در معماری ایرانی، بررسی ویژگی های معماری بومی ، ضمن توجه به مصالح جدید ساختمانی ، هویت در شرف فراموشی معماری را زنده نمود.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، مصالح بوم آورد ، سازگاری اقلیمی ، طبیعت ، هویت بومی