مرکز آموزشی پرورشی کودکان کار با تاکید بر دو رویکرد روانکاوی و شناختی روانشناسیمحیط، مطالعه موردی شهر اصفهان

پدیدهی کودکان خیابانی یکی از معضلات اکثر شهرهای بزرگ و آموزش پرورش دنیای امروز است. گسترش این پدیده، شهرهای توسعه یافته و در حال توسعه را به سمت نگران کننده ای سوق میدهد. عواملی چون نارسایی نهادهای اجتماعی مانند خانواده و مدرسه، فقر اقتصادی کودکان خیابانی و ناتوانی آنها در انطباق با شیوههای زندگی شهرهای بزرگ، فقدان حمایت کافی از سوی سازمانهای مسئول، برخورد غیر تخصصی مشاوران آموزش و پرورش با این پدیده و توزیع ناعادلانهی امکانات آموزشی کماکان به عنوان مشکلی بزرگ در شهرها خودنمایی میکند. آن چه که تمامی مباحث و تئور یها برآن اذعان دارند، نقش والای خانواده و مدرسه در ارتقای کیفیت زندگی انسا نها به عنوان عا مترین درگاه رشد و شکوفایی استعدادهای بشری است. در پژوهش حاضر ضمن معرفی اصول روانشناسی کودک، به بررسی آمار کودکان کار در شهر اصفهان و مکانیابی سایت مرکز آموزشی پرورشی ویژه این کودکان به همراه الزامات اصلی طراحی این مرکز براساس رویکردهای روانکاوی و شناختی روانشناسی محیط پرداخته میشود.