قرارگیری در فضای نوستالژیک و ایجاد طرح وارههای ذهنی (نمونه موردی:خیابان لاله زار،تهران)

به تازگی و طی چند سال گذشته،مطالعات زیادی دربارهی چگونگی تاثیر متقابل محیط و فضای ساخته شده بر انسان و رفتارهای ناشی از تاثیر محیط بر فرد انجامشدهاست.بسیاری از این تحقیقات،تاکید بر قابلیتهای محیط در روند طراحی دارند.در مباحث روانشناسی محیطی،علاوه برعناصر کالبدی،به نقش حس مکان و سرخوشی حاصل از حس زندگی نوستالژیک 1 از مکان،توجه ویژهای شدهاست.بهطور کلی،به حسی که پس از ادراک و قضاوت نسبت به محیط خاص در فرد بهوجود میآید،حس مکان گفته میشود.این حس در فرد، منجر به ایجاد رضایت،احساس تعلق نسبت به محیط و تداوم حضور او در محل نوستالژی، میشود.از طرفی، امروزه با رشد شتابان ساخت و ساز، عدم توجه به احساسات و نیازهای استفادهکنندگان،عدم طراحی مبتنی بر افزایش فضاهای خاطرهانگیز، پیامدهایی نظیر از دست رفتن احساسات، بیگانگی انسان با مکان و در نهایت کاهش حس تعلق را با خود به همراه دارد.لذا هدف از تدوین این مقاله،گوشزد کردن اهمیت طراحی موازی با خواستهها، نیازها و احساسات استفادهکنندگان از فضا میباشد، که این امر با بکارگیری مفاهیمی از روانشناسی محیط در طراحی منجر میشود.یاداوری فضاهای نوستالژیک فضاهای شهری،ایجاد تعلق مکان و افزایش حس مکان میتواند به بهبود و تسهیل رفتار انسانیکمک کند و فضا و محیط شهری ارامی را به وجود اورد.

کلیدواژه ها:

مکان و فضا ، حس مکان ، محیط کالبدی ، روانشناسی محیط ، ادراک ، نوستالژیک ، خیابان لاله زار