مورد کاوی جایگاه مدیریت ریسک در پروژه های عمرانی مشارکت - عمومی - خصوصی PPP

از گذشته تا به امروز بنا به دلایلی نظیر بالا بودن هزینه، طولانی بودن مدت بازگشت سرمایه، بنیه ضعیف مالی و عدم حمایت قوانین و مقررات از بخش خصوصی، ایجاد زیرساخت ها بر عهده بخش عمومی و یا همان دولت و سازمان های دولتی و عمومی بوده است. اما امروزه، واضح است که بخش دولتی نیز بدون کمک بخش خصوصی نمی تواند به ایجاد بهینه و مناسب تاسیسات زیربنایی و زیرساخت ها بپردازد، چرا که بسیاری از تخصص ها نزد بخش خصوصی قوی تر است و بخش خصوصی معمولا توانایی بالاتری در مدیریت منابع و زمان در پروژه ها دارد. یکی از اساسی ترین معضلات پیش روی کشورهای در حال توسعه ، کمبود شدید منابع مالی برای تامین و گسترش پروژه های زیرساختی خود می باشد . تمایل این کشورها به جذب سرمایه های داخلی و خارجی ، منجر به تغییرات وسیعی در گستره نظام قراردادی و حقوقی پروژه های عمرانی گردید ،که یکی از اثرات آن به وجود آمدن قراردادهای مشارکت عمومی- خصوصی PPP می باشد . اگر چه فرای تمام منافع و مزایایی که این گونه قراردادها به خصوص در اعمال تفکر مدیریت بهینه خصوصی و نیز انتقال بخش زیادی از مسئولیت ها و ریسک های پروژه که نهایتا منجر به برداشتن بار بزرگی از دوش بخش عمومی می گردد ، همچنان ناشناخته ماندن و گاها نادیده انگاشتن برخی فرآیندهای مدیریتی، منجر به عدم حصول و برآورده نشدن تمام پتانسیل های بالقوه و تعریف شده این قراردادها شده است . نوظهور بودن این روش ، تطویل مدت این نوع قراردادها ، شرایط متفاوت حاکم بر این قبیل پروژه ها و همچنین تفاوت ساختار حقوقی و اقتصادی هر کشور منجر به آن شده که متخصصان در شناسایی تحلیل و مدیریت ریسک های این گونه پروژه ها اختلاف نظر فراوان داشته باشند . این مقاله در پی آن است که با مطالعه و ارائه تجربیات ثبت شده در سایر پروژه ها ، ساختار ریسک های معرفی شده و معیار های موفقیت هر یک را بیان نماید و سپس به دنبال ایجاد همسویی در نظرات اتخاذ شده از متخصصین داخلی ، به شناسایی و معرفی ریسک های حاکم بر شرایط کنونی کشور بپردازد و نهایتا ساختاری بومی برای مدیریت ریسک های پروژه های مشارکت عمومی- PPP خصوصی در کشور ارائه نماید .