جایگاه بام سبز در مسیر تحقق ابعاد سه گانه ی پایداری در ساختمان های بلندمرتبه

بلندمرتبه سازی که در قرون پیشین برای پاسخ به تمایلات آرمان گرای حاکمان و در طراحی ساختمان های خاص آیینی ویا مذهبی به کار میرفت؛ در دورهی معاصر در پاسخ به مقتضیات تحولات شهرها و نیازهای جوامع امروزی، متداولگردید. اگرچه از منظر فنی، با پیشرفت تکنولوژی و گسترش مصالح نوظهور، زمینه برای توسعه ی این گونه ی ساختمانیمساعد به نظر می رسید و طراحی ساختمان های بلندمرتبه بعنوان یکی از راه حل های کلیدی و شاخص برای حلبحران های موجود در جوامع شهری پذیرفته شده بود؛ برخی نظریه پردازان، پژوهشگران و متخصصین به برشمردن معایبروانشناسی، جامعه شناسی، زیست محیطی، شهرسازی، تأسیساتی و معماری این ساختمان ها پرداختند و این ساختمان هارا، تهدیدی برای جوامع فردا برشمردند. این امر، موجب گردید تا طراحان و متخصصین حوزه ی بلندمرتبه سازی بهبازبینی رویکردهای اتخاذ شده در طراحی این ساختمان ها بپردازند و با بهینه نمودن ملاحظات کالبدی، سازه ای وتأسیساتی، به تأمین کیفیت فضایی مطلوب در فضای داخلی برج ها و بر تعامل میان برج و کالبد شهری بستر طرح، توجهویژه نمایند. در همین راستا، طراحی در تعامل با طبیعت و استفاده از بام های سبز، به منظور کاهش اثرات مخرب اینساختمانها و افزایش کارآیی آنها در گسترهی شهری پیشنهاد گردید. این پژوهش ضمن بازشناسایی معایب برشمردهبرای ساختمانهای بلندمرتبه و تأثیرات شناسایی شده بامهای سبز، انطباق این اثرگذاری بر تحقق پذیری پایداریاجتماعی، اقتصادی و محیطی در این گروه از ساختمانها را بررسی نموده است. یافته ها نشان داده است از آنجا کهتأثیرات استفاده از بام های سبز با راه کارهای حل ناکارآمدی های گزارش شده از ساختمانهای بلندمرتبه همسو می باشد؛استفاده از این راهکار در ساختمان های بلندمرتبه، با نزدیک شدن به طراحی برج سبز و پایدار، کیفیت فضایی مطلوب رادر فضاهای داخلی این ساختمان ها و در محیط های شهری پدید آورده و می تواند زمینه ساز تحقق توسعه پایدار درساختمانها و شهرها باشد.

کلیدواژه ها:

بلندمرتبه سازی ، بام سبز ، توسعه پایدار ، منظر سبز شهری