تاثیر طراحی پیاده راه بر تعاملات اجتماعی افراد (نمونه موردی خیابان مختاری شهر تهران)

امروزه موضوع احیای پیاده راه ها و پارک ها و توسعه پایدار آن، به صورت یک مسئله ای مهم در برنامه ریزی شهری درآمده است. در طول دهه های گذشته، اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن بر نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ وساماندهی فضاهای پیاده افول ارزش های فرهنگی، اجتماعی، بصری و کاهش کیفیت محیط شهری را در این بافت ها بههمراه داشت. انتقادات در این زمینه بیشتر متوجه کیفیات کالبدی- فضایی و جنبه های نامطلوب اجتماعی حاصل از این نظام شهرسازی بوده است. از راهکارهایی که برای طرح شهر مطلوب شهروندان، در برابر اوضاع نابسامان شهرسازیمدرن، در عرصه ی شهرسازی جهان مطرح شده، نه تنها سیمای کالبدی مراکز شهری را عوض نموده، بلکه تغییراتنوینی در راستای ارتقای کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی مردم به وجود آورده است. در این زمینه، مقاله حاضر باروشی تحلیلی و استناد به مطالعات میدانی در رابطه با خیابان مختاری تهران، با هدف بررسی و شناخت محور های پیادهبا عنوان بستر کالبدی حیات مدنی و تعاملات اجتماعی شهرها در راستای ساماندهی شهری به رشته تحریر درآمده است.یافته های تحقیق حاکی از آن است که ساماندهی این محور موجب انطباق آن با سیاست های پیاده گستری و افزایشتعاملات شده است؛ به گونه ای که پس از اجرای آن، مکان های تجاری و کاربری های مرتبط با آن شکل گرفته است. وبا این روند پیاده راه مختاری، نوید بخش چشم انداز روشن توسعه ی فضاهای تجاری و تفریحی بوده، که با پذیرش گروههای مختلفی از شهروندان، زمینه هایی برای بالا بردن کیفیت زندگی اجتماعی و غنا بخشیدن به فضای شهری را فراهمنموده است.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، ترویج پیاده گستری ، احیای پیاده راه ها ، پیاده راه مختاری ، شهر تهران