اثربخشی آموزش معنا درمانی گروهی برامید به زندگی و سلامت عمومی بیماران دختر تالاسمی

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی معنا درمانی به شیوه گروهی بر افزایش امید به زندگی و سلامت عمومی بیماران دختر نوجوانان تالاسمی ماژور شهر اهواز صورت گرفت . جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران دختر تالاسمی ماژور 15 تا 18 سال مراجعه کننده به بیمارستان امامخمینی در بهار سال 4931 بود . که پیش آزمون بر روی تعداد 110 نفر از این مراجعه کنندگان اجرا شد و از بین آنها 46 نفراز افرادی که پایین ترین نمره در آزمون سلامت عمومی 82 GHQ که نمره 6 می باشد و پایین ترین نمره در آزمون امید به زندگی میلر که یک انحراف معیار زیر میانگین می باشد کسب کردند ، بعنوان نمونه آماری انتخاب شد ند سپس افراد نمونه به صورت تصادفی ساده به دو گروه 23 نفری بعنوان گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند . ابزار اندازه گیری این پژوهش آزمون امید به زندگی میلر و سلامت عمومی GHQ 28 بود و طرح تحقیق ازنوع پیش آزمو ن و پس آزمون با گروه کنترل و یک جلسه پیگیری بود . به گروه آزمایش طی 10 جلسه 1 ساعته فنون معنا درمانی آموزش داده شد . سپس، پس آزمون برای هر دو گروه ) آزمایش و کنترل ( اجرا گردید . در مرحله بعد پس از 1 ماه آزمون پیگیری امید به زندگی میلر و سلامت عمومی GHQ 28 جهت سنجش ماندگاری آموزش های داده شده اجرا گردید . به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس ) مانکوا ( استفاده شد و نتایج تحقی نشان داد که آموزش معنا درمانی می تواند باعث افزایش امید به زندگی و سلامت عمومی بیماران تالاسمی ماژور گردد ( P <0/0001) . همچنین سنجش ماندگاری پژوهش نیز P <0/ 0001) ( همین نتیجه را نشان داده است

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، امید به زندگی ، سلامت عمومی ، بیماران تالاسمی