بررسی گونه شناسی خانه های سنتی شهر تبریز با رویکرد منطقه گرایی انتقادی

خانه های سنتی ایران الگوی کاملی از توجه معمار به بستر ، اقلیم و انرژی ترکیب بندی اعضای سازه ای و به کارگیری انواع مصالح سازگار با محیط می باشد که طی قرون متمادی به تکامل رسیده است بدین ترتیب می توان گفت هر تیپ وگونه از خانه های سنتی ایران حامل تمامی اطلاعاتی است که متناسب با بستر خویش شکل گرفته است و بدین ترتیب اهمیت شناخت و گونه شناسی آن آشکار می گردد بدین منظور در این تحقیق با روشی تئوری مبنا و با استناد به نظریه منطقه گرایی انتقادی، ابتدا ویژگی های مقیاسهای مختلف از جمله شهرف بافت و در نهایت معماری بیان شده وبا در نظر گرفتن چندنمونه از خانه های با ارزش شهر تبریز طبق نظریه منطقه گرایی انتقادی ارتباط بین فضاهاف ساختماایه و تزیینات آن مورد برسی قرار گرفت در نتیجه خانه های سنتی تبریز به چهارگونه مختلف از گونه پایه تا گونه پیجیده و تقسیم گشت و نشان داده شد که ساختار فضای باز و بسته و راتباط بین فضاها در این تقسیم بندی نقشی اساسی ایفا میکند.

کلیدواژه ها:

گونه شناسی ، خانه های سنتی ، تبریز ، منطقه گرایی انتقادی