ماهیت حقوقی قراردادهای حمل و نقل جاده ای کالا در حقوق ایران

بشر در طول تاریخ همیشه برای بهبود وضع خویش، در تلاش و تکاپو بوده است؛ به گونه ای که حاصل آن تاکنون، کشف علوم مختلف بوده، حمل و نقل به عنوان یک عامل تأمین کننده احتیاجات بشری و عامل رونق داد و ستد و توسعه روابط تجاری همیشه مورد توجه انسان بوده، اما همین حمل و نقل نیز در اثر گذشت زمان با تغییرات اساسی مواجه شده؛ به گونه ای که هم در نوع وسایل حمل و هم در نظام حقوقی حاکم بر آن متحول شده است و این در واقع به دلیل اقتضائات و نیاز جامعه و اقتصاد امروزی است. با جمع بندی و بررسی قوانین جاری این حوزه به خوبی می توان دریافت که قوانین حاکم بر چنین قراردادی ناقص و دارای معایب نسبت فراوانی است. حفظ قرارداد حمل و نقل در عقود سنتی با ویژگی های خاص آنها، جوابگوی مسائل امروزی نمی تواند باشد، و این به گونه ای ست که سایر معاملات تجاری را نیز تحت شعاع قرار می دهد. بنابراین اگر با دید واقع بینانه تر این موضوع بررسی شود، می توان دریافت که امروزه ماهیت چنین قراردادی کاملا دگرگون شده و در واقع قرارداد حمل و نقل یک نوع قرارداد معین، مستقل و تجاری با آثار و احکام خاص می باشد، که نظام حقوقی ما نیز پا به پای نظام های حقوق جهان و به اقتضای نیاز اقتصاد و معاملات تجاری امروزی باید قوانین خود را در این حوزه به روز نماید و قرارداد حمل و نقل را به عنوان یک قرارداد جدید و نو که دارای ماهیت مستقل و خاص و همچنین شرایط و آثار و احکام متفاوت از سایر قراردادها است ( از جمله در زمینه تصدی گری به حمل و نقل، و مسئولیت های متصدی حمل و نقل و ... ) در ساختار نظام حقوقی بپذیرد.

کلیدواژه ها:

قرارداد ، معاملات تجاری ، تصدی ، حمل و نقل