اثر کاربرد کودهای ورمی کمپوست و میکوریزا بر صفات رشد دانه و عملکرد دانه سویا (Glycine max L.) تحت شرایط تنش کم آبی

به منظور بررسی اثر کودهای ورمی کمپوست و میکوریزا بر صفات رشد دانه و عملکرد دانه گیاه سویا در شرایط تنش کم آبی، آزمایشی در سال 1392 در مرکز تحقیقات کشاورزی شهرستان خرم آباد اجرا گردید. این آزمایش به صورت کرت های یک بار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار انجام شد. تیمارهای آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح در نظر گرفته شدند که شامل: آبیاری پس از 60، 120 و 180 میلی متر تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A بودند. تیمارهای کودی نیز به عنوان عامل فرعی در شش سطح شامل: شاهد ( بدون کود )، تلقیح با کود میکوریزا، مصرف 5 و 10 تن در هکتار کود ورمی کمپوست، مصرف 5 و 10 تن در هکتار کود ورمی کمپوست به همراه میکوریزا به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که با افزایش شدت تنش کم آبی میزان سرعت پر شدن دانه افزایش ولی طول دوره ی موثر پر شدن دانه، وزن نهایی و عملکرد دانه کاهش یافت. بیشترین عملکرد دانه در تیمار 10 تن در هکتار ورمی کمپوست به همراه میکوریزا با میانگین 3136/4 کیلوگرم در هکتار به دست آمد که نسبت به تیمار شاهد حدود 29 درصد افزایش نشان داد. به نظر میرسد استفاده تلفیقی از کودهای ورمی کمپوست و میکوریزا در مناطقی که در معرض تنش کم آبی هستند، از طریق بهبود شرایط فیزیولوژیک گیاه می تواند موجب بهبود شرایط رشد گیاه و حصول عملکرد بالاتر گردد.

کلیدواژه ها:

تشتک تبخیر ، سرعت پر شدن دانه ، عملکرد دانه ، وزن نهایی دانه