بیوتکنولوژی و رویکرد سیستمی در اکوسیستم

دگرگونی های تحمیلی انسان بر کره زمین به قدری وسیع است که برای جلوگیری از اثرات فاجعه آمیز آن و ممانعت از روبه رو شدن نسل آینده با مشکلات لاینحل، اقداماتی عاجل مورد نیاز است. استفاده از سلاح برتر علم و تکنولوژی، به ویژه تکنولوژی هایی که عواقب سویی برای محیط زیست ندارند، می تواند دست یابی به توسعه پایدار و مطمئن برای بشر را امکان پذیر سازد. در این راستا ارزیابی بیوتکنولوژی در محیط زیست از اصول اولیه توسعه پایدار است. رویکرد سیستمی به اکوسیستم و توسعه زیست محیطی مستلزم ثبات،پایداری،سلامت و یکپارچگی اکوسیستم می باشد. موجودات زنده در هر یک از مراحل تولید، حیات و مرگ خود در زنجیره های اکوسیستم نقش بسزایی دارند. درک صحیح کنش و واکنش درون اکوسیستم ها با دیدی همه نگر و جامع نگر مبتنی بر علم بیوتکنولوژی می تواند بازخوردهای مثبت به کارگیری آن در اکوسیستم را توجیه کند. حرکت بیوتکنولوژی می تواند اکوسیستم را به سمت نظم در توالی خود به پیش برد. هزاران سال لازم است که در مسیر توالی خاک و گیاهان، به کلیماکس خود نزدیک شوند در چشم اندازی روشن با استفاده از بیوتکنولوژی نانوتکنولوژی و به سمت پیکوتکنولوژی و فمتو تکنولوژی با امکان تغییر هویت ژنتیکی موجودات امکان تغییر اساسی در اکوسیستم ها پیش روی بشریت قرار داد. البته تغییرات باید از ظرفیت هوموستاتیک فراتر نرود و بازتاب آن در توانایی خودسازگاری اجزای اکوسیستم ها دیده شود. پتانسیل بیوتکنولوژی در جهت دستیابی به مکانیزم های تولید و تبدیل در موجودات زنده می تواند انرژی را تثبیت و مدت های طولانی آن ها را ذخیره کرده و به مرور به محیط پس بدهد.

کلیدواژه ها:

بیوتکنولوژی ، رویکرد سیستمی ، اکوسیستم ، انرژی