بررسی شکل گیری هسته اولیه شهر خرم آباد و جهت توسعه در هر دوره

تاریخ شکل گیری شهر امروزی خرم آباد، مرکز استان لرستان، به اواسط دوران اسلامی (قرون 5 تا 7 هـ.ق) باز می گردد. پیش از آن، شهری به نام شاپورخواست که از شهرهای مهم دوره ساسانی و اوایل دوران اسلامی بوده، در جای آن قرار داشته است. شهر شاپورخواست در قرون 7 یا 8 هـ.ق از رونق افتاده و شهر خرم آباد در جای آن شکل گرفته و مرکزیت خود را آغاز نموده است. قدیمی ترین نقشه موجود از بافت تاریخی این شهر، مربوط به سال 1270 هـ.ق است که به وسیله نقشه برداران روسی تهیه شده است. از مهمترین اهداف این پژوهش نحوه شکل گیری و توسعه شهر با توجه به فرم زمین و جهت توسعه آن در دوره صفوی تا به امروز می باشد. هسته اولیه شکل گیری شهر و محدوده اولیه آن در دوره صفوی، بر اساس مدارک باستان شناختی تعیین شده اند. محدوده شهر در دوره قاجار و پهلوی نیز براساس نقشه سال 1270 هـ.ق و عکس های هوایی سال های 1334 و 1347 هـ.ش مشخص گردیده است. این که اوج رونق و توسعه شهری مربوط به چه دوره ای بوده و چه عواملی منجر به توسعه فیزیکی آن در جوانب مختلف گردیده، از دیگر اهداف این پژوهش است. پژوهش حاضر بر اساس مطالعه منابع مکتوب و فعالیت های میدانی در بافت کهن شهر و بررسی نقشه های مرتبط با توسعه شهری و روی هم قرار دادن آنها صورت گرفته است. بر این اساس، اوج توسعه و رونق خرم آباد، در دوره صفوی و به ویژه دوره پهلوی بوده است. واقع شدن این شهر بر سر راه خوزستان در مسیر ارتباطی شمال به جنوب و هم چنین انتخاب آن به عنوان مرکز استان در دوره پهلوی، از مهم ترین عوامل توسعه آن شهر بوده است. وجود ارتفاعات زاگرس در جوانب شرقی و غربی شهر به عنوان عامل محدود کننده و هم چنین اراضی مسطح و مساعد جنوب شهر، منجر به توسعه فیزیکی در جهات شمالی و جنوبی شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه شهر ، شاپورخواست ، لرستان ، خرم آباد ، نقشه های توسعه شهر