ادبیات تغزلی و لالاییهای مادران ایرانی

ادب فارسی گذشتهای درخشان دارد، اما هیچ کدام از سخنسرایان زبان فارسی، در ادب گذشته ایران، به جز مواردی نادر مانندقابوس نامه و یا کتاب احمد به شکل اختصاصی به ادبیات کودکان نپرداخته و اثری مخصوص به کودکان به وجود نیاورده اند.شعر مکتوب کودک در ادبیات ایران نیز از دورهبیداری آرام آرام پدیدار شد و از آغاز سده چهارده هجری کم کم نوشته هایی درباره ادبیاتکودکان و نوجوانان به نگارش درآمد . لالایی ها، در کنار متلها، چیستان ها، منظومه ها، ترانه های عامیانه کودکانه و ترانه نمایش ها و ترانهبازیها و ... یکی از گونه های منظوم ادبیات کودکانه است، که از سرچشمه عاطفه، احساس و مهر مادرانه جوشیده اند. و در حوزه ادبیاتعامیانه قابل بررسی اند .مخاطبان اصلی لالایی ها، کودکانند. لالایی ها، همزمان شعر، موسیقی و حرکات نمایشی را به اجرا درمی آورند. و از آنجایی که در بسترادبیات عامیانه و شفاهی جریان دارند،متأسفانه کمتر به کتابت رسمی درآمده اند، از همین رو بسیار آسیب پذیر و فراموش شدنی می نمایند .این مقاله در حقیقت نوعی پاسخگویی به همین نیاز است.لالایی های ایرانی بر روشهای مختلفی قابل تفکیک اند، از جمله مضامین. برای مثال دسته بندی ذیل:آرزوها و آرمانهای مادرانه همچون بزرگ شدن، سواد آموختن، قرآن خواندن و همسرگزیدن، بازگشت پدر از سفر، میان دردها، رنجهاو خستگی های مادر، تشبیه کودک به گل های گوناگون و دعوت کودک به خواب.

کلیدواژه ها:

ادبیات تغزلی ، ادبیات کودک ، لالایی ، شعرفارسی