پیوستگی ادبیات غنایی و نگارگری ایرانی با تاکید بر آثار کمال الدین بهزاد

از ویژگی های نقاشی ایران در سده های پس از استقرار اسلام در این سرزمین، پیوستگی آن با ادبیات فارسی است. نقاش ایرانی، با بهرهجویی از مضامین متون ادبی، اشخاص و صحنه های گوناگون داستان ها را به تصویر می کشد و سخن شاعر یا نویسنده را به زبان خط و رنگمجسم می کند. با این حال، کار او چیزی بیش از مصورسازی در معنای متعارف آن است. ادبیات فارسی در خطه وسیعی شکل گرفت، ازجمله می توان به مصور سازی کتابهای غیر دینی نظیر رساله های علوم طبیعی ، کتاب های تاریخی و بیشتر دیوانهای شعر را نام برد که بهنقاشی آراسته می گردید. تاثیر مستقیم شعر و ادبیات فارسی بر نگارگری به عنوان یکی از هنرهای اصیل ایرانی، در تمام ادوار تاریخی و بهویژه در اوج درخشش این هنر در دوره هرات و صفوی دیده می شود.یکی از هنرمندان بزرگی که توانسته است به خوبی رابطه بین شعر و نگارگری را به وجود بیاورد کمال الدین بهزاد بزرگترین هنرمندنگارگر ایرانی است که در آثارش از طریق سرزندگی و تحرک، عمق صحنه ها، ترکیب بندی های بدیع، واقع گرایی، تنوع در کاربرد رنگ، ریزهکاری در معماری، مهارت در ترسیم طراحی اندام، ... به زنده نمایی اشعار پرداخته و آنها را برای هر خواننده و بیننده ای ملموس نموده است.این مقاله به شیوه توصیفی- تحلیلی با هدف بررسی نگاره های برگرفته از ادبیات غنایی انجام شده با تاکید بر آثار کمال الدین بهزاد می باشد.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، نقاشی ایرانی ، مصور سازی ، کمال الدین بهزاد