تجلی داستانهای انبیا در غزلیات سعدی و حافظ شیرازی

حافظ و سعدی دو شاعر والامقام ایرانزمین هستند که با به کارگیری انواع صنایع مختلف ادبی و استفاده از بیانی هنرمندانه توانسته انداشعاری زیبا و دلنشین از خود به یادگار بگذارند و نام خود را در اذهان مردم ماندگار سازند. حافظ نیز مانند دیگر ادبا به منظور زیباترشدن اثرش از صنایع گوناگون بهره برده است و یکی از این صنعت ها که بسیار مورد توجه حافظ قرارگرفته، تلمیح بوده است. لسان الغیبتلمیح را تنها به قصد بیان واقعه ای که در گذشته رخ داده به کار نبرده، بلکه قصد وی از استفاده از این صنعت، تأیید و تأکید بر مقاصدشو در نتیجه قانع کردن مخاطب بوده است. سعدی نیز در غزلیات خود با اشاره های مکرر به داستان انبیا خواننده را به تفکر وامی دارد. ازآنجایی که خواجه شیراز حافظ قرآن بوده با بهره گیری از قرآن کریم و داستان های انبیا که در قرآن ذکر شده اند، غزلیات خود را با قصهپیامبران ممزوج کرده است. در این مقاله برآنیم که تجلی داستان های پیامبران در غزلیات حافظ و سعدی را مطرح سازیم و کارکرد ونکات مهم مربوط به پیامبران خدا را در ادب فارسی مشخص کنیم و به بیان این نکات بپردازیم که بسامد استفاده از وقایع مربوط به انبیابه چه میزان است و حافظ و سعدی شیرازی به چه منووری از آن داستان ها استفاده کرده اند.

کلیدواژه ها:

سعدی ، حافظ ، غزل ، پیامبران ، قرآن