بررسی مضمون امید و یأس در غزلیات رهی معیری

امید و یأس دو صفت متمایزند که آدمی در اوج شادی و نشاط و یا در نهایت غم و اندوه می تواند این دو احساس ناب خود را دراثری هنری منعکس سازد.یکی از مشخصه های ناب ادبیات، گره خوردن متن با احساسات شاعرانه است که این ویژگی در شعر نمودبیشتری دارد؛ زیرا امید ها و یأس ها مرکز ثقل عواطف بشری هستند و تکوین شعر نیز در پیوند این عواطف با خیال شاعر رخ می دهد.محمدحسن معیری، با اسم های مستعار «زاغچه» و «شاه چریون» و ... (1347-1288) شاعر و ترانه سرا، طنز نویس و بنیانگذارترانه ی معاصر، به خاطر تواضع بیش از حدش، تخلص «رهی» را به معنای بنده و چاکر برگزید.او محصول تفکرات خویش را، در پرتو تخیلاتشاعرانه و سنت شعرغنایی در قالب سبک هندی به تصویر کشید.در پژوهش حاضرسعی برآن است تا با بهره گیری از روش توصیفی_تحلیلی و ابزار کتابخانه ای دلایل و مضمون های امید و ناامیدیدر غزلیات رهی با رویکردی تطبیقی مورد واکاوی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

امید و ناامیدی ، رهی معیری ، غزل ، عشق