معماری زمینه گرا و تاثیر آن در توسعه پایدار شهری

معماری هر بنایی براساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی وکالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان طراحی و اجرا می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. فرم زمین علی رغم اهمیتی که در نظام بافت های شهری داشته، امروزه کمتر مورد توجه است، این در حالی است که در چند دهه اخیر، دیدگاه توسعه پایدار بر زمینه گرایی تاکید دارد. زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد، که عناصر شهر در درون آن، شناخته، پرداخته و ساخته می شوند. در مقاله حاضر زمینه گرایی با تاکید بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا به درک بستر خود پرداخته و پیامی را که بستر به او انتقال می دهد به عینیت می رساند. عوارض زمین به عنوان عناصری موثر در شکل گیری مکان بوده و حذف آنها چهره زمین را دگرگون می کند و حافظه زمین را برای همیشه از وجود آنها پاک می کند. می توان از معماری زمینه گرا که یکی از رویکردهای نوین معماری و شهرسازی است در جهت ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. پژوهش حاضر با رویکرد توصیفی – تحلیلی به بررسی خصوصیات زمینه گرایی در توسعه پایدار شهری پرداخته و دستاوردهایی را جهت استفاده کاربردی از آن در شهرها ارائه می کند و در نهایت با برآورده شدن این اهداف زمینه توسعه پایدار شهری را تحقق می بخشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری زمینه گرا ، شهرسازی ، پیوند با محیط