مسیریابی در شبکه های حسگر بیسیم

شبکه حسگرهای بی سیم به سبب کاربردهای گوناگون، جزء محبوب ترین شبکه های بی سیم بشمار می روند. چون حسگرهای موجود در این نوع شبکه ها در ابعاد کوچک و با وزن اندک ساخته می شوند،امکان قراردادن منبع انرژی جهت استفاده طولانی در آن ها وجود ندارد و معمولا از باتری های کوچک برای تغذیه حسگرها استفاده می شود، همچنین تعویض باتری تقریبا غیر ممکن می باشد. امروزه، در شبکه های حسگر بی سیم، پروتکل های مسیریابی مبتنی بر خوشه بندی از طریق تقسیم گره های همسایه به خوشه های مجزا و انتخاب سرخوشه های محلی برای ترکیب و ارسال اطلاعات هر خوشه به ایستگاه مبنا و سعی در مصرف متوازن انرژی توسط گره های شبکه، بهترین کارایی را از لحاظ افزایش طول عمر و حفظ پوشش شبکه ای در مقایسه با سایر روش های مسیریابی به دست می آورند. با این وجود، همه پروتکل های خوشه بندی ارایه شده تاکنون، تنها نزدیکی جغرافیایی(همسایگی) را به عنوان پارامتر تشکیل خوشه ها در نظر گرفته اند.

کلیدواژه ها:

شبکه حسگر بیسیم ، مسیریابی ، خوشه بندی ، نقشه خودسازماندهی