اثربخشی آموزش برنامه مهارت های ارتباطی و تعاملات عاطفی با رویکرد آموزه های دینی بر رضامندی زوجیت

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی و تعاملات عاطفی با آموزه های دینی جهت افزایش رضامندی زوجیت بود. روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیهی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانه سلامت شهرداری تهران که 0 الی 0 سال از ازدواجشان گذشته بودند. از این تعداد 30 زوجبه روش داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه ی رضامندی زوجیت افروز بود. مداخله ی آموزشی مهارت های ارتباطی و تعاملات عاطفی با آموزه های دینی بر روی گروه آزمایش در طی 8 جلسه 1/5ساعته هفته ای یک بار اجرا شد. پس از اتمام مداخله، پس آزمون و آزمون پیگیری ) 3ماه پس از اجرای پس آزمون( بر روی گروه های آزمایش و کنترل اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون های اندازه گیری مکرر و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایجآموزش نشان داد که تفاوت بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش، در نمره رضامندی زوجیت معنادار بوده است. اما تفاوت معناداری بین نمرات پیشآزمون و پس آزمون گروه کنترل در نمره رضامندی زوجیت وجود ندارد. همچنین، تأثیر این آموزش پس ازگذشت 1 ماه نیز پایدار است و تفاوت معناداری بین میانگین نمرات پسآزمون و پیگیری گروه آزمایش در مقیاس رضامندی زوجیت وجودنداشت. با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می رسد آموزش مهارت های ارتباطی و تعاملات عاطفی با آموزه های دینی می تواند موجب افزایش رضامندی زوجیت افراد گردد. لذا، توصیه می شود روانشناسان و روان درمانگران حوزه ی خانواده به منظور پیشگیری از اختلافات زوجین و ارتقای رضامندی آنان، از برنامه مهارت های ارتباطی و تعاملات عاطفی با رویکرد آموزه های دینی استفاده نمایند