ساخت و سازهای شهری و روستایی با استفاده از مصالح بومی- منطقه ای

در طول تاریخ شهرها با استفاده از الگوهای معماری همساز و متناسب با محیط و اقلیم خود و همچنین به کارگیری مصالح بومی و طبیعیموجود در محیط، علاوه بر استفاده از انرژی های تجدیدپذیر طبیعی، از ایجاد آلودگی و اختلال در محیط نیز خودداری می کردند. هرمنطقه الگو، معماری و مصالح خاص مربوط به خود را داشته و به بهترین نحو با محیط زیست خود در سازگاری و تعادل بوده است اما بهنظر می رسد امروزه این تعادل بر هم خورده است. در این مقاله پس از بیان پیشینه و مبانی نظری تحقیق، به نقش تکنولوژی و روش هایمعماری و ساخت و ساز در استفاده از مصالح بومی اشاره شده و در ادامه جهت جلوگیری از وارد شدن آسیب به بافت کالبدی- فضاییشهر و روستا ملاک هایی بیان شده است و همچنین با استفاده از روش کتابخانه ای و توصیفی-تحلیلی به بررسی و مقایسه الگوهایمعماری همساز و متناسب با محیط به کارگیری مصالح بومی و طبیعی موجود در محیط پرداخته و با استفاده از ارائه بررسی های موردی ،به بررسی دو نمونه از بیش ترین مصالح بومی به کار رفته در ایران )آجر و خشت( می پردازد. نتایج این مقاله نشان می دهد که، توجه بهمعماری سنتی و روش های بومی در ساخت و ساز یکی از راهکارهای سودمند جهت دستیابی به پایداری شهری بوده و به کارگیری مصالحبومی به عنوان یکی از زیرمجموعه های آن، از جمله مسبب های اصلی ایجاد پایداری در شهرها و روستاها می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، مصالح بومی ، معماری سنتی ، ملاک های گزینش مصالح ، آسیب های شهری و روستایی