جایگاه مصالح بوم آورد درمعماری پایدار

یکی از خصوصیات معماری ایرانی استفادها ز مصالح محلی یا به اصطلاح بوم آورد بوده است به این معنی است که هروقت بنا نیاز به تعمیر یا بازسازی داشت مصالح مورد نیاز همیشه در طبیعت اطراف بنا مهیا بوده نکته دیگری که درمصالح به کاررفته درابنیه سنتی جلب توجه می کند این است که مصالح بوم آورد درصورت تخریب ودورریختن نه تنها به محیط طبیعی اسیب نمی زند بلکه به راحتی جزئی از آن میشدند و خللی به چرخه طبیعی بازیافت وارد نمی شد با توجه به ویژگیهای فوق و ویژگیهای یک ساختمان پایدار مصالح بوم آورد را می توان جزء اصلی معماری پایدار ذکر نمود دراین مقاله با بررسی دو نمونه مورد خشت و آجر به عنوان مصالح بوم آورد به دنبال شناخت و تحلیل کاربرد مصالح سنتی و پایدار درصنعت ساختمان درجهت رسیدن به بهره وری انرژی در ساختمان هستیم .

کلیدواژه ها:

مصالح محلی ، مصالح بوم آورد محیط طبیعی ، معماری پایدار