ذکر در آیات و روایات

ذکر» یعنی یادکردن، خواه با زبان باشد، یا با قلب یا با هر دو، بعد از نسیان باشد، یا بعد از ادامه ذکر.ذکر حالت روحی خاصی است که انسان در آن حال، دانسته خویش را مورد توجه قرار می دهد و گاهی به یادآوری چیزی با زبان و گاهی به حضور چیزی در قلب گفته می شود.ذکر)تکرار اسم یا اسامی خدا) مصقله زنگارهای وجودی قلب است و اساس سلوک معنوی و یادآور میثاق ازلی و ابدی میان خدا و انسان است. در این که انسان فطرتاً طالب سعادت است شکى نیست؛ اساساً وجود همین انگیزه و عامل فطرى در درون انسان است که باعث مى گردد او در صدد تکامل برآید. اما سخن در این است که راه رسیدن به سعادت چیست و انسان چگونه مى تواند سعادت خویش را از شقاوت بازشناسد. او گرچه طالب سعادت است، اما راه رسیدن به آن را به درستى نمى داند.از منظر قرآن و روایات، ذکر خداوند تأمین کننده سعادت انسان است وموجب اطمینان و آرامش دل مى گردد. عکس این معنا درباره ترک ذکر الهى صادق است. ترک یاد خداوند از آن رو که زمینه شقاوت انسان و بریدن از اصل خویش را فراهم مى آورد و باعث از دست دادن سعادت او مى شود، موجب تشویش خاطر، ناراحتى و اضطراب او مى گردد.

کلیدواژه ها:

جایگاه ، ذکر ، روایات ، قرآن