بررسی و سنجش مولفه های معماری انطاف پذیر در طراحی خانه های مسکونی (نمونه موردی: شهر بوشهر)

مسکن به عنوان انسانی ترین موضوع معماری، بازگو کننده شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و طبیعی حاکم بر جامعه در دوره مربوط به خود است. از طرفی عصر حاضر، با بحران جدی مصرف بی رویه انرژی از یک سو و پیشرفت های روزافزون تکنولوژی از سوی دیگر روبروست؛ انعطافپذیری به عنوان یک مفهوم راهبردی می تواند زمینهای را برای تأثیر بهینه شرایط اقلیمی در جهت کاهش مصرف انرژی فراهم کند؛ از این رو عوامل تأثیرگذار اقلیم بر ساختمان در روند طراحی مورد توجه قرار میگیرد. هدف اصلی این تحقیق شناسایی مولفه های معماری انعطاف پذیر است که با استفاده از شرایط مساعد اقلیمی از پیشرفتهای تکنولوژیکی مناسب با نیازهای طراحی بهره برده و گامی در جهت کاهش مصرف انرژی و استفاده حداکثری از شرایط اقلیمی منطقه در کنار توجه به کیفیت فضایی بردارد. این نگارش در ابتدا به مطالعات و پژوهشی های مختلفی در رابطه با مفاهیم پایه ای مرتبط با انسان، اقلیم، انعطاف پذیری و محیط های مسکونی به صورت کمی و کیفی پرداخته است و از نقاط قوت و ضعف آنها در راستای اهداف تحقیق برای تبیین راهکارهای مناسب معماری مسکن معاصر بهره برده است. براساس نتایج پژوهشی های انجام شده و بهره گیری از علم همساز با اقلیم در ترکیب با ارزش ها و عناصر حاکم بر محیط های مسکونی می توان به طرحی مناسب دست یافت.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، انعطاف پذیری ، اقلیم گرم s مرطوب ، بوشهر