جایگاه صنایع دستی در توسعه نواحی روستایی با تاکید بر سفالگری(مطالعه موردی:روستای گلپورگان)

صنایع دستی از جمله صنایعی به شمار می آ ید که از یک طرف پیام های اجتماعی، فرهنگی و قومی جوامع را با استفاده از طرح ها، نقش ها و رنگ های محصولات کاربردی خود منتقل می سازد و از طرف دیگر، به دلیل ماهیت صنعتی با مفاهیم اقتصادی نیز مرتبط می باشد صنایع دستی با ویژگیهایی چون کاربر بودن و ارزش افزوده بسیار بالاه تامین مواد اولیه مصرفی از منابع داخلی، نیاز به سرمایه اندک، برخورداری از ابزار کار ساده و بازار ساده فروش محصولات، سبب افزایش تولید ناخالص ملی، افزایش درآمد سرانه، توسعه صادرات، کسب درآمد ارزی، تامین تعادل اجتماعی، تامین اشتغال و تعادل بخشی بازار کار و جلوگیری از مهاجرت روستاییان به شهرها، ایجاد درآمد مکمل برای خانوار، توسعه توریسم و مبادلات فرهنگی و افزایش سطح مشارکت اقتصادی زنان می گردد .با توجه به این که در سی سال گذشته، بیکاری و اشتغال مهم ترین دغدغه در استان سیستان و بلوچستان بود. است، جذب نیروی کار توسط بخش صنایع دستی، علاوه بر تعادل بخشیدن به سایر بخشها، تاثیر قابل توجهی بر اشتغال زایی غیرمستقیم دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر شناسایی و بررسی پتانسیل های روستا کلپورگان در اشتغال و کارآفرینی ساکنین روستا و توسعه گردشگری فرهنگی در منطقه می باشد. نتایج نشان می دهد که صنایع دستی( سفالگری) اهمیت بسیار زیادی در خود اشتغالی زنان روستای و توسعه گردشگری فرهنگی در منطقه دارد.

کلیدواژه ها:

صنایع دستی ، توسعه روستا ی ، کلپورگان