ارائه یک مدل مفهومی جهت پویا و وابسته نمودن متغیر سن بازنشستگی به شاخص امید به زندگی در سازمان تأمین اجتماعی ایران

امید به زندگی را می توان به طور ساده، میزان متوسط سال هایی که انتظار می رود، یک فرد در یک کشور به آن عمر برسد، تعریف کرد. در واقع امید به زندگی در بدو تولد، معرف متوسط سال هایی است که یک نوزاد بدنیا آمده عمر خواهد کرد، به شرط اینکه احتمال مرگ او برای سال های آینده زندگی مانند انسان های زمان حال باشد، و همچنین یکی از مهم ترین شاخص های توسعه یافتگی است.امروزه بیشتر سیستم های پرداخت مستمری بازنشستگی در جهان، وابسته و پویا نمودن سن بازنشستگی به شاخص امید به زندگی را دنبال می کنند. ثابت و ایستا بودن متغیر سن بازنشستگی مسلماً افزایش مستمری بگیر، به هدر رفتن منابع سازمان، ورود دوباره بازنشستگان به بازار کار و عدم بکارگیری نیروهای جوان برای ورود به بازار کار را بدنبال خواهد داشت. در این مقاله پویا و وابسته نمودن متغیر سن بازنشستگی براساس شاخص امید به زندگی در سازمان تأمین اجتماعی ایران مطرح می گردد، که این ایده باعث متعادل نمودن منابع و مصارف سازمان می گردد.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، شاخص های توسعه یافتگی ، مستمری بازنشستگی ، سن بازنشستگی ، سازمان تأمین اجتماعی