آمایص سرزمین و توسعه پایدار روستائی با رویکرد گردضگری در روستاهای استان گلستان

تفکر آمایشی، باتوجه به مفهوم آمایش بهره برداری مطلوب و مستمر از قابلیتها و تواناییها محیط با کمترین میزان تخریب است عملکرد آن ساماندهی رابطه انسان و فالیتهای شان را با فضا و محیط با روند کلی جریان تحولات بهینه نتیجه می دهد و از طریق یک چهارچوب ادارکی منطقی، برخورد سیستماتیک و متناسب، نارساییها و مشکلات اجرایی آن را ارائه می نماید لذا ابتدا با شناخت و درک نیازها وضعیت ظهور و شکل گیری آنان چگونگی تحلوات و تغییرات روابط بین پدیده ها و جایگاه خاستگاه های آن با قانونمندیهای کمی و کیفی سازگار تبیین می گردد و از طریق نوعی درونگرایی از طبیعت به انسان و برونگرایی از نیمه آگاهی یا ناخودآگاهی به آگاهی از ادراک به طارحی و اجرا می رسد اهرمهای گزینش شده موثر در این زمینه می تواند شامل مجموعه ای از پارامترهای اقتصادی اجتماعی و اکولوژیکی باشد تا فعالیت یا حرکتی را شکل دهد و سبب انتخاب رویکرد خاصی بعنوان پایه ای برای طرح توسعه پایدار شود تا با توجه به ویژگی های محلی و محیطی در قالب الگو یا الگوهای زیستی رعایت اصول اساسی توسعه پایدار را ثمر دهد. در این رابطه توجه به محدودیتهای اکولوژیکی عمدهپایداری اقتصادی و اجتماعی در مقیاس فردی و جمعی از الزامات پایداری و تحقق عدالت اج-تماعی است. تا شرایط آسایش ضروری جوامع انسان و گروهای مردمی در عرصه های سکوتی روستایی و شهری را تامین نماید.

کلیدواژه ها:

امایش سرزمین ، توسعه پایدار ، رویکرد گردشگری ، فضا و محیط ، الگوهای زیستی