مدلسازی توسعه شهرشیراز با تلفیق مدل اتوماتای سلولی و سیستم های فازی

مدل سازی کاربری زمین و سناریوهای مکانی توجه بسیاری را به عنوان وسیله ای برای برخورد با عدم قطعیت در طراحی و تصمیم گیری های مکانی جلب کرده اند فعالیتهای گوناگونی نیز در این رابطه صورت پذیرفته است مدل اتوماتای سلولی به طور گسترده در مدلسازی تغییرات مکانی زمانی گسترش شهرها مورد استفاده قرار گرفته است مقاله ی حاضر به ارائه مدل اتوماتای سلولی و ترکیب آن با منطق فازی پرداخته است در روشهای متداول اتوماتای سلولی یا همان CA حالت وضعیت و قوانین انتقال به صورت قطعی تعریف می شوند در حالیکه بیان قطعی این اجزاء نیازمند داده های بسیار زیاد است حال اینکه دسترسی به داده های دقیق به دلیل گستردگی و حجم بالای معیارهای موثر در مدلسازی فرایند توسعه شهری کار ساده ای نیست از اینرو نظریه فازی به دلیل پشتیبانی از عدم قطعیت و قابلیت توصیف واژگان طبیعی می تواند در بیان اجزای CA استفاده گردد مدل پیشنهادی به منظور مدلسازی گسترش شهر شیراز بین سالهای 1383تا1388 استفاده شده و سپس نتایج مورد ارزیابی قرار گرفته است مقایسه ی نتایج این تحقیق با تصاویر ماهواره ای حاکی از دقت 80 درصدی برای روش پیشنهادی می باشد این در حالی است که برای روش اتوماتای سلولی معمول دقت 75 درصد گزارش شده است نتایج تحقیق گامی به سمت جلو می باشد زیرا مدل پیشنهادی با افزایش قابلیت اتوماتای سلولی در مدلسازی پروسه های پیچیده مکانی به دقت مطلوب تری نیز دست پیداکرده است نتایج حاصل از این ملسازی می تواند به عنوان ابزاری مناسب جهت اخذ تصمیم های بهینه در اختیار برنامه ریزان شهری قرار گیرد

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، اتوماتای سلولی ، منطق فازی ، قوانین انتقال ، شهر شیراز