جایگاه جادو ،دیو وپری در شاهنامه فردوسی

جادو از آغاز خلقت بشر به صورت یک اعتقاد تام وهمه گیر در میان تمام اقوام و ملل وجود داشته و تا روزگار ما هم اگر چه اثرات آن کم رنگ تر گشته اما هنوز ادامه دارد . مقوله جادو وجادو گری از دیر باز در ادبیات و فرهنگ ایران زمین نیز وجود داشته تا آنجا که بسیاری از متون کهن ادبیات فارسی در سده های گذشته مشحون از مسائل مربوط به جادو وجادو گری می باشد . و شاهنامه فردوسی بزرگ ترین اثر حماسی ایران از این نظر مستثنا نیست و بارها وبارها در ذکر داستان ها و اتفاقات شاهنامه از آن بهره می گیرد . در این پژوهش سعی گردیده ابتدا به واژه جادو و تاریخچه جادو گری پر داخته شود سپس مصادیق این مضمون مانند سحر ،افسون ،دیو و پری مورد بررسی قرار گیرد . در انتها این نتیجه بدست آمد که واژه جادودر شاهنامه هم به معنای نیرنگ و حیله به کار رفته و هم به عنوان نیروی ماوراء طبیعی و تسخیر کننده طبیعت ،اشیاء و انسان ها .همچنین در جنگ های بین تورانیان وایرانیان ،تورانیان از جادو استفاده می کنند و ایرانیان و پهلوانان ایرانی با توکل بر خدا جادو ها را باطل می سازند .

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، جادو ، جادو گری ، دیو ، پری