عوامل محدودکننده توسعه شهری و لزوم توجه به توسعه درونی شهری برای حفاظت از محیط زیست پیرامون مطالعه موردی: سنندج

در گذشته، انسان ها، شاید به غریزه، دریافته بودند که رمز بقای آن ها، در گرو هماهنگی با طبیعت است و آموخته بودند که زوال طبیعت، زوال آن ها است، لیکن در یک دو قرن اخیر، با اوج گیری توانایی های بشر، تعادل زیست محیطی قرون گذشته به زیان طبیعت برهم خورد. لطمات وارد برطبیعت، در این دوران، ابعاد گسترده و غیرقابل جبرانی یافت و در ربع آخر قرن بیستم، به اعتباری، از مرز فاجعه نیز گذشت. گسترش سریع شهرها، دراین دوران، اکثر کشورهای جهان را با مشکلات متعددی مواجه کرده است؛ به طوری که نه تنها سیاست های شهرسازی بلکه مسائل اقتصادی- اجتماعی وزیست محیطی بسیاری از مناطق شهری، تحت تأثیر این پدیده قرار گرفته اند. هر چند افزایش جمعیت، علت اولیه گسترش سریع شهرها محسوب می شود لیکن پراکندگی نامعقول آن، اثرات نامطلوبی بر محیط طبیعی و فرهنگی جوامع می گذارد. تلاش های زیادی برای برطرف ساختن اثرات منفیگسترش پراکنده شهرها به عمل آمده است که عمده ترین آنها توجه به توسعه درونی و بافت های قدیمی در داخل خود شهر است. ایده اصلی تحقیقحاضر، یادآوری این واقعیت است: مادامی که ظرفیت های اراضی قهوه ای و انواع بافت های فرسوده در داخل شهر وجود دارند، هدایت توسعه به سمت پیرامون شهرها، ناپایداری در کالبد شهر را سبب خواهد شد. بر این اساس، مسأله اصلی تحقیق حاضر، رهاشدگی بافت های فرسوده داخل شهر و تأکید بر توسعه افقی شهر است که با توجه به سرمایه های طبیعی پیرامون شهر سنندج، ادامه این روند، تعار، با توسعه پایدار شهر می باشد

کلیدواژه ها:

گستردگی شهری ، توسعه پایدار ، توسعه درونی ، سنندج